உதிரிப்பூக்கள் – 13-ஜுலை-2010

நேற்று ஜீ தமிழ் தொலைக்காட்சியின் அஞ்சறைப்பெட்டி எனும் சமையல் நிகழ்ச்சியைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தோம். அந்த குறிப்பிட்ட எபிசோட் ஸ்ரீரங்கத்தில் எடுக்கப் பட்டிருந்தது. தொகுப்பாளர் ஊரின் சிறப்புகளைச் சொல்வதற்காக கையில் மைக்குடன் தெருவில் நடந்து கொண்டே பேசிக் கொண்டிருந்தார்.

“சித்திரை வீதியில் நான்கு, உத்திர வீதியில் நான்கு என மொத்தம் எட்டு தெருக்கள் இருக்கு. இதையெல்லாம் சேர்த்து சப்த கிரக வீதிகள்னு சொல்லுவாங்க” என்று தொடர்ந்து பல முறை இதையே சொல்லிக் கொண்டிருந்தார்.

மேற்கண்ட வாக்கியத்தின் பொருட்பிழைகளைப் புரிந்து கொள்ள ஒரு அருஞ்சொற்பொருள் பட்டியல்: சப்த – ஏழு, அஷ்ட – எட்டு, நவ – ஒன்பது.  :))))

நல்ல வேளை நம்ம ஜெயஸ்ரீ அக்கா இதை பார்க்கலை. பார்த்திருந்தா.. அவ்வளவு தான். :))

********

குழந்தைக்கு தடுப்பூசி போட்டுவிட்டு நங்க நல்லூரிலிருந்து மடிப்பாக்கம் நோக்கி வந்து கொண்டிருந்தோம். தொடர்ச்சியாக சென்று கொண்டிருந்த வாகனங்கள் எல்லாம் ஒன்றின் மீது ஒன்று மோதாக் குறையாக சடன் பிரேக் போட்டு நிற்க. சமாளித்து கிடைத்த இடைவெளி வழியே முன்னேறினால்.. எல்லா வண்டிகளும் சடன்பிரேக் போட காரணமாயிருந்தது ஒரு சாண்ட்ரோ கார். யாரோ மனிதர்கள்தான் சரியாக பார்க்காமல் ரோட்டை கிராஸ் செய்துவிட்டார்கள் போல, அதான் வண்டி சடன் பிரேக் போட்டு நிற்கிறது என நினைத்தோம்.

ஆனால் நடந்து கொண்டிருந்தது என்ன தெரியுமா? ரோட்டின் ஒரத்தில் ஒரு பசுமாடு சென்று கொண்டிருந்தது. காரில் டிரைவர் சீட்டுக்கருகில் அமர்ந்திருந்த பெண்மணிக்கு பக்தி பெருக்கெடுத்ததால் வண்டியை நிறுத்தி, வண்டிக்குள்ளிருந்தே ஜன்னல் வழியாக பசுமாட்டின் பின் புறத்தை தொட்டு கும்பிட்டுக் கொண்டிருந்தார். அங்கதான் மகாலக்ஷ்மி வசிக்கறாங்களாம்.  என்ன கொடுமை சரவணன் இது?

*********

நண்பர் குசும்பன் பஸ்ஸில் (கூகிள் பஸ்) கிராமங்களுக்கும் விவாகரத்து வந்துட்டதா அதிர்ச்சியோட குறிப்பிட்டிருந்தார்.  அந்த இழைலயே ஒருத்தர் வந்து கிராமங்களிலும் அறுத்து கட்டறது உண்டுதானேன்னு கேட்டிருந்தாங்க. அது ரொம்ப குறைவான எண்ணிக்கை தானேன்னு சொன்னார் குசும்பன். அத்தோட அறுத்து கட்டினாலும் பின்னாடி சேர்ந்துக்குவாங்கன்னு வேற சொன்னார்.

என்னதான் எண்ணிக்கைல குறைவா இருந்தாலும் கூட பிடித்தம் இல்லாதவங்க பிரிஞ்சு போக ஒரு வழி எல்லா இடத்திலேயும் இருந்திருக்கு தானே? அறுத்து கட்டறது மட்டுமில்லை, பொண்ணுங்களை வாழாவெட்டியா பிறந்த வீட்டுக்கு அனுப்பறதுன்னு ஒரு வழக்கம் போன தலைமுறை வரைக்கும் கூட கிராமம் நகரம்னு வித்தியாசமில்லாம எல்லா இடத்துலயும் பழக்கத்துல இருந்தது.

பத்து வீட்டுக்கு ஒரு வீட்டுலயாவது ஒரு அத்தையோ இல்லை பாட்டியோ இப்படி வாழாம பிறந்த வீட்டுக்கு வந்து அண்ணன் தம்பி பிள்ளைங்களை பாசத்தை கொட்டி வளத்து விட்டுகிட்டு, காசில்லாத வேலையாளா வீட்டோட இருப்பாங்க.என்ன அப்பல்லாம் அந்த அத்தையோட பாட்டியோட கணவர்கள் மட்டும்தான் வேற வாழ்கைய தேர்ந்தெடுக்க வாய்ப்பிருந்தது. இப்ப விவாகரத்துன்னா ரெண்டு தரப்புக்கும் அந்த வாய்ப்புகள் இருக்கு. ஒரு வேளை அதுனாலதான் நிறைய பேருக்கு விவாகரத்துன்னா பிடிக்கலையோ என்னவோ? 🙂

அடியோ உதையோ வாங்கிகிட்டு ஆயுசுக்கும் பிடிக்காத பந்தத்துக்குள்ள சிக்கி கிடக்கணும்னு கஜேந்திரன்களையோ இல்லை கஜலக்ஷ்மிகளையோ கட்டாயப் படுத்த நமக்கு என்ன உரிமையிருக்கு? கிராமம்னா ஏதோ தேவலோகத்துலேர்ந்து கீழ விழுந்த ஒரு துண்டுன்றா மாதிரி நாம நம்மோட நாஸ்டால்ஜியாவுல மூழ்கணும்ன்றதுக்காக, அதுக்கு கிராமங்களோட புனிதம் கெடாம இருக்கணும்ன்றதுக்காக இப்படி அடுத்தவங்க அட்ஜஸ்ட் பண்ணிக்கணும்னு எதிர்பார்க்கறது ரொம்ப அநியாயமில்லையா?

இது மாதிரி பிடிக்காத பந்தங்களை பிடிவாதமா ஃபெவிக்கால் போட்டு ஒட்டி வைக்கறதாலதான் கள்ளக்காதல்ன்ற கான்செப்ட்டே வருது. விவாகரத்துன்ற முறையான வடிகால்கள் இல்லைன்னா அப்புறம் அய்யய்யோ… எங்கூர்ல கூட கள்ளத் தொடர்பாமில்ல என்று நாம் புலம்ப வேண்டியதாகிவிடும் அபாயம் உண்டு.

#)(^